Quicumque haec principia recipere e

Quicumque haec principia recipere eademque proinde ad educationem applicare recusat, is necessario cum neget Christum oh sempiternam hominum salutem Ecclesiam suam condidisse, tum affirmat societatem civilem et Statum Deo eiusque naturali ac divinae legi non subiici. Quod quidem manifesto impium est, sanae rationi contrarium maximeque, quod ad educationem attinet, perniciosum omnino rectae iuvenum conformationi ac certe civili ipsi societati veraeque human convictus prosperitati exitiosum. E contrario, haec principia in usum deducendo, esse non potest quin plurimum ad rectam civium conformationem conferatur. Id re factisque, omnibus aetatibus, luculenter comprobatum est; quare, ut Tertullianus, primis Christiani nominis temporibus, in Apologetico, ita, quo vixit tempore, S. Augustinus omnes Ecclesiae catholicae hostes provocare poterai – nosque ipsi in praesene eius verba usurpare possumus: – « Proinde qui doctrinam Christi adversam dicunt esse reipublicae, dent exercitum talem, qualee doctrina Christi esse milites iussit; dent tales provinciales, talee maritos, tales coniuges, tales parentes, tales filios, tales dominos, tales servos, tales reges, tales iudices, tales denique debitorum ipsius fisci redditores et exactores, quales esse praecipit doctrina christiana, et audeant eam dicere adversam esse reipublicae; imo vero non dubitent eam confiteri magnam, si obtemperetur, salutem esse reipublicae » (36). Quoniam vero de educatione agitur, opportune hic est admonendum quam egregie catholicam Nane veritatem, re quidem eomprobatam, expresserit recentiore aetate, cum scilicet litterae renatae sunt, ecclesiasticus scriptor qui optime de christiana educatione meritus est, piissimus nempe doctusque Silvius Antonianus Cardinalis, mirabilis illius educatoris, S. Philippi Nerii, discipulus idemque magister atque ab epistulis latinis S. Caroli Borromaei, quo instante et suasore, aureum librum De christiana liberorum educatione confecit, in quo haec habet: « Quo magis temporalis gubernatio cum spirituali conspirat eandemque iuvat ac promovet, eo magis ad servandam rempublicam confert. Dum enim Ecclesiae rector, auctoritate subsidiisque spiritualibus, pro suo fine, bonum christianum conformare studet, una simul, quod necessario consequitur, eundem bonum etiam civem efficit, qualis scilicet sub potestate politica esse debet. Idque accidit propterea quod in Sancta Ecclesia Catholica Romana, Civitate Dei, bonus civis unum idemque est ac vir probus. Quamobrem graviter errant qui res tam inter se coniunctas seiungunt atque opinantur bonos cives haberi posse aliis quidem legibus aliisque viis atque illis quae ad bonum christianum conformandum conferunt. Atque dictitet quidem ac sermocinetur quantum sibi libet humana prudentia; fieri enim non potest ut pacem temporalemque tranquillitatem veri nominis afferat quidquid a pace aeternaque beatitudine seiungitur eisdemque repugnat » (37). Ut autem Civitati, ita scientiae eiusque viae et investigationi nihil est pertimescendum ex eo quod Ecclesia plenum habeat absolutumque educandi mandatum. Siquidem catholica instituta, quicumque gradus est eruditionis ac scientiae ad quem pertinent, nulla prorsus defensione indigeni. Gratia qua ea ipsa apud omnes florent, laudes quas sibi comparant, ingerii monumenta quae magno numero gignunt iique maxime viri, quos, piena atque exquisita a doctrina instructos magistratui praebent, artibus, disciplinis tradendis, vitae denium qua late ea patet, satis superque ipsorum gloriam coneelebrant (38). Quae ceterum facta nihil aliud sunt quam praeclara doctrinae catholicae confirmatio a Concilio Vaticano definitae: « Neque solum fides et ratio inter se dissidere numquam possunt, sed opem quoque sibi mutuam ferunt, cum recta ratio fidei fundamenta demonstret eiusque lumine illustrata rerum divinarum scientiam excolat, fides vero rationem ab erroribus liberet ac tueatur eamque multiplici coglitione instruat. Quapropter tantum abest, ut Ecclesia humanarum artium et disciplinarum cultura° obsistat, ut hanc multis modis iuvet ae promoveat. Non enim commoda ab iis ad hominum vitam dimanantia aut ignorat aut despicit; fatetur immo, eas, quemadmodum a Deo scientiarum Domino profeetae sunt, ita, si rite pertractentur, ad Deum iuvante eius gratia perducere. Nec sane ipsa vetat, ne huiusmodi disciplinae in suo quaeque ambitu propriis utantur principiis et propria methodo; sed iustam hanc libertatem agnoscens, id sedulo cavet, ne divinae doctrinae repugnando errores in se suseipiant, aut fines proprios transgressae ea, quae sunt fidei, occupent et perturbent » (39). Quae quidem norma iustae libertatis seientiae provehendae simul est norma, quae violari nequit, iustae libertatis docendi probe intellectae; eaque servari debet quotiens aliis doctrina traditur, at ex graviore sane iustitiae officio cum traditur iuventuti, tum quia in ipsam praeceptor, publicus privatus, non absolutum sed participatum ius habet; tum quia omnis puer seu adolescens christianus sanctissimum

Wyniki (polski) 1:

Kto nie chce przyznać te zasady, a tym samym, aby zastosować je do edukacji, koniecznie musi zaprzeczyć, że Chrystus założył swój Kościół dla wiecznego zbawienia ludzkości, i utrzymania, a nie, że społeczeństwo obywatelskie i państwo nie mogą być przedmiotem do Boga i Jego prawa, naturalne i boskie. Doktryna jest oczywiście bezbożne, sprzeczne z prawym rozumem, to sprawa edukacji, bardzo szkodliwe dla prawidłowego szkolenia młodzieży i katastrofalnej oraz dla społeczeństwa obywatelskiego, jak za dobro całej ludzkości. Z drugiej strony, stosowanie tych zasad jest nieunikniony ogromne korzyści dla właściwej tworzenia mieszkańców. Fakty i działania, w każdym wieku, jest bardzo dobrze udokumentowane w; Dlatego, według Tertuliana, do najwcześniejszych czasów chrześcijańskiego imienia, w jego Apologii, że to, o którą żyje w czasie, byli w stanie zakwestionować wrogów Kościoła katolickiego, jak Augustyn - nie w jego, a my dziś można powtórzyć ze słowami: - "Niech ci, którzy mówią, że nauka Chrystusa, aby być w przeciwieństwie do państwa, dent armia żołnierzy, takich jak Chrystus mówi żołnierze powinni być; niech nam tematy, mężowie, żony, rodzice, dzieci, mistrzowie, tacy mistrzowie, tacy pracownicy, królowie, sędziowie, oraz takie płatników i kolektory z długów, jak się do nauk Chrystusa, a potem niech się odważy powiedzieć, szkodliwe dla państwa ; Raczej niech nie wahaj się ani chwili, aby uhonorowanie tej doktryny, słusznie zauważył, przestrzeganie państwa "(36). Podczas leczenia edukacji, to jest prawda pokazu tutaj jak kościelnym, ale w rzeczywistości pisarza, wyraźnie stwierdził, że te ostatnie czasy, gdy na przykład literą renatae autor Kościoła, którzy zasłużyli również produktu wychowania chrześcijańskiego, przyczyniając się do, nasz najbardziej pobożni i nauczył Silvius Antonianus kardynała, to znaczy, zdumiewające tego wychowawcy, S. Filip Neri, św Karola Boromeusza, uczniem samego mistrza, a od łacińskich liter, w których wystąpienie, i, za radą, złotym książki, chrześcijańskie wychowanie dzieci, mających w niej te słowa: "On jest w zgodzie z samym czasie, to pomaga bardziej doczesne z duchowym i wspierany przez rząd, ponieważ bardziej sprzyja zachowaniu republiki. Tak więc, na rektora kościoła, organ środków duchowych, dla ich własnego końca, dobrze jest zgodne sobie na chrześcijanina, tego, w tym samym czasie, że niekoniecznie wynika, że ​​dobra jest również obywatelem tego samego efektu, takie jak w kontroli życia politycznego powinno być. Wynika to z konieczności, ponieważ w Kościele Świętego Rzymsko-Katolickiego, Miasto Boga, dobrego obywatela i człowieka pionowej jest jedno i to samo. Jak poważna jest pomylić tych więc, którzy są tak ściśle oddzielić rzeczy zjednoczona, i którzy uważają, że mogą produkować dobrych obywateli od sposobów i metod innych niż ta, którą są utworzone do tworzenia dobrych chrześcijan. Roztropność ludzka lubi i rozum, jak mu się podoba; Na to nie jest możliwe, aby zrozumieć prawdziwy pokój i spokój przez czasowej rzeczy odrażających lub nazwa owoców do pokoju i szczęścia, wieczności "(37). Ale w porządku, że państwo, więc wiedza o Kościele i na sposób i mają się czego obawiać z faktu, że pełne i doskonałe kształcić przykazania. Nasze instytucje katolickie, niezależnie od ich klasy w świecie edukacyjnej i naukowej, nie potrzebują przeprosin. Łaska z wszystkich tych samych rzeczy, które im przysługują, pochwały, które otrzymują, uczeni prace, które promują i produkują w większości człowieka, które powinny być w pełni i doskonale wyposażone, zapewniają Sądownictwa, dla zawodów, dla kariery nauczania, które w znacznym stopniu nie pojawia się w niej życia mamy wystarczająco zeznawać w ich coneelebrant (38). Fakty te ponadto przedstawić najbardziej uderzające potwierdzenie doktryny katolickiej, zdefiniowany przez Sobór Watykański II: "może nie tylko wiara i rozum, aby być przeciwieństwie do siebie nigdy nie może trwać, ale nadają się do siebie wzajemne wsparcie, na prawo przyczyny pokazuje fundamenty wiary, jej światło, rozwija znajomość rzeczy, Boga, wiary, ręcznie zwalnia i zachowuje powód od błędu i wzbogaca ją o zróżnicowanej wiedzy. Do tej pory, w związku z tym, jest Kościół z przeciwnych ludzkie nauki i sztuki, wspiera i promuje je na wiele sposobów. Bo to nie jest Kościół nie ignoruje ani gardzi korzyści z życia ludzkości; wbrew przyznaje, że podobnie jak to pochodzi od Boga, Pana wszelkiej wiedzy, tak też, jeśli prawidłowo stosowany, pomoc Jego łaski prowadzą do Boga. Nie ma ona zapobiegać nauki, każdy w swoim zakresie, z wykorzystaniem zasad i metod ich własne; Tylko uznając wolność z powodu, że stoi czujnie na straży, żeby popadania ustawienie się przeciwko boskiej nauki, lub przekroczenie własnych ograniczeń, a rzeczy, które są z wiary, a tym samym inwazję i niepokojący "(39). Służy również jako nienaruszalnej normy słusznej wolności, i to jest reguła, która nie może być naruszone, lub słusznie pojętej wolności w nauczaniu; Instrukcja jest przekazywany do innych osób, należy zauważyć, tym bardziej wiąże w sprawiedliwości, gdy nie jest dostarczana w czasie swojej młodości, i dlatego, że w tej pracy nauczyciel, publicznych i prywatnych, nie jest absolutna, ale ma prawo do uczestnictwa; Poza tym każdego chrześcijańskiego dziecka lub młodzieży najbardziej świętym